low-fi

low-fi estilo bat bihurtu omen da. bada low-fi musika edo behintzat low-fi filosofiakin egindako diskoak.

mp3aren kulturarekin baditut nahiko disko low-fi bihurtu direnak. dela kalitatearen jetsiera (kopiaren kopia) edota hor barna lortutako kantuak, musika asko daukat zalantzazko kalitatea duena.

baina gero pentsatzen dut, baduela bere xarma. agian maila artistiko batean. ohitu behar al gera sekulako kalitateaz entzutera diskoak? perfekzioaren estetika horrek etorkizunik bai? ta hau azalduko dut.

MUNDUA PERFEKTUA AL DA? ZEOZERTAKO BALIO AL DIGU PERFEKTUA DEN ARTE OBRAK?

Agian bai, balioko zaio bere hortan eroso bizi denari, bere aberastasun txiroaren erdian bizi denari, bere bidea egin eta bizia begien aurretik nola eskapo egiten dion sofan esertzen denari. Bere bizitza egina duenari eta perfekzio hori, erosotasun hori, artearen bidez atzera-elikatua ikusi nahi duenari, azkenean perfekzioaren eldarnioarekin bere burua justifikatu, eztitu eta anestesiatu nahi duena.

Bizitza perfektua al da? Historia bukatu al da? Ba al dago aukerarik historiaren edozein momentu izoztu eta esateko hau da bukaera? Ez al doa dena mugimendu betiereko edo eterno batean? "perpetuum mobile" edo "betirako gailu" tresna batean bezela?

Orduan Arteak ezin du inoiz geldirik egon, ezin du entzulearen, begiralearen, sentitzailearen erosotasuna bilatu. Ezin du izan perfektua Arteak.

Estetika berrietan sartzen gera noizean behin.