TROPIKALISMOA

BERRIAn argitaratutako artikulua, gaurkoa. 2010-10-21


Tropikalismoa

A cappella

XABI STRUBELL
Tropikalismoa miztura eta mestizajearen uhin berria izan zen -bossa nova izenak aditzera eman nahi duen bezala-, eta gaur egun Brasilgo musikaren bolada bat bezala ezagutzen dugun arren, hirurogeiko hamarkadan kultura eta artea osoki busti zituen, diktaduraren aurka mugitzeko eta mundu osoko kultur influentziek bat egitea aldarrikatzeko. Mugimendu askatzailea izan zen goitik behera.

Askotan gure musika tradizioari begira jartzen naiz, eta uste dut ez gaudela horren urruti beste herri batzuetan egiten ari diren musika nahasketa eta kultur mizturetatik. Alde batetik, Kolonbiako kunbia elektroniko berria, Bomba Estereo taldearena, adibidez, edo Dj Rupture horrek egiten dituen elektro-kunbia erremixak eta, bestetik, gurean Gozategik eta Gosek egin izan duten musika ez daude elkarrengandik hain urrun.

Tradizio musikalaren berrikuspenaz eta instrumentuen erabileraz ari naiz, dela Brasilgo tropikalismoak egiten zuena, era guztietako herri tradizioetatik eratorria, Hego Amerikako beste musika mota batzuek egiten dutena, baita gure herrian trikitiarekin eta bestelako instrumentuekin gertatu dena ere.

Sinkretismo honek, nahasketa honek, ekar dezake, adibidez, erritmo elektronikoak herri tradizioko instrumentuekin gainjartzea, erritmo kontzepzioak zaharberritzea eta gure polirritmia herrikoia dantza aretoetara eramatea.

Bide bat da musikak ematen duen bidea, komunitatea sortzeko, gure artean dauden etorkin brasildar, kolonbiar edota senegaldarrekin zubiak eraiki eta loturak sendotzeko. Horrela beharko genuke ulertu musika, Euskal Herriaren arima guztiak hurbiltzeko eta anaitzeko lehengai gisa.

KAIXO ASPALDIKUAK!!!

HAUEK bueltak bizi hontan!!!

alde batetik, pasahitza erdi galdua eta bestetik blogari aritzeko testurik ez. azken boladan BERRIA eta EL PUNT egunkarientzat ari naiz idazten. Saiakera bat idatzi dut ere. Ea mugitzen dudan.

DJ moduan beti bezela gartsuki lanean eta hemen nire azken sesioa. Disfrutau!!!!!

DJ URA MAKILKADA SESSION by dj-ura

and the circus leaves town

a felicidade - hau zoriontasuna

BORBOR GARAIAK

UDAN teorian ez dira holako gauza bereziak gertatzen... teorian....

baina udako suge batzuk bai ibili dira egunotan...

izanen da ziuraski uztaila -europaldean bezela- politikagintzaren lan egutegian bete-betean sartu dela. uztailan? ba lana.


1978-2010 prozesua gogotan hartzen badugu, badirudi ziklo bat ixtera doala. Ez bakarrik Euskal Herrian. Katalunian ere bai.


Hortaz: manifestazioak, grebaren orokorraren irakurketak, sobiranismoen mugimenduak, kirol uholde espainiarraren kiratsak...

GURE HERRI TXIKIENTZAT OPORRIK EZ!!!

Intelektualak eta inteligentsia guztiak lanean.

Batonbat Madrile aldian, haizeak eramana dibisio urdina eta hitlerren gudak defendatzera!!!! Espainolismoak ez du mugarik, behin sugarra pizten zaienean.

Beste batonbat, larrosaren izena bilatu nahiean edo, zer den federalismoa eta zer ez, eta zer konfederalismoa eta zer ez.
Noski, ez du ezagutuko katalunian eskola politiko honek izan duen historia, baina tira.

azkenerako, erabateko dekantazio prozesu orokor bat, eta aukera gutxi epelkeri eta tarteko soluzioentzako.

gora eskualdeak

Gaur egungo hiritartze prozesua herri eta hirien egitura aldatzera bultzatzen ari da.

Marko administratiboen arteko talka hamaika lekutan aurkitzen dugu, Udalerrien egituratzearen gaiari gaurkotasun handia erakarriz. Halabaina, izate instituzional apalen gainetik Diputazioek eta Jaurlaritzek Trafiko edo eta Azpiegituren gaietan egiten duten kudeakuntza erasokorraren bitartez, garapen eredu baten de factozko eraikuntzaren protagonista bihurtzen ari dira.

Eskualdeen gaurkotasuna, aldiz, agerian jartzen da hainbat arlotan. Zabor eta Uren kudeakuntzarako Mankomunitateak sortu dira, hainbat herriren harremanak hestutuaz.

Kultur arloan ere eskualdeek eskeintza eremu bat osatzen dute, kultur beharrak asetzeko eskualde barneko mugikortasuna eraginez.

Halanola, Osasun arlotan(Bidasoako ospitalea,adibidez, behe bidasoa eta bortziriak hartzen dituena), eta beste hainbat ihardueren garatze-eremu bezela. Hala ere, indefentsioa nabaria da,ia erabatekoa, Ingurugiro edo Azpiegitura gaietan. Herri eta auzo asko larriki mehatxaturik baitago.

Eskualdeak harilkatzea Hiri eredu berri baten beharrarekin dago lotuta, eta era berean lurraldetasuna bideratzeko modu demokratikoa da, behetik gorakoa. Eskualdeen izaera eta bizitze eskubidea bermatu beharko lukeen plangintzaren parte da beraz. Abiapuntua, orduan, Udalerri eta eskualdeen egitura erasoko duen edozein proiektu eztabaidatu ahal izatea da, nahitaezko tresna demokratikoa delako.

Aukeren arloan, ereduak bilatzea komeni da. Bartzelonak, adibidez, baditu 25 urte inguru Eremu Metropolitano gisa antolatu dela, berezko hiria eta inguruko herrien arteko elkartzea administratiboki isladatuaz.

Eremu Metropolitanoa osatuaz, berezko izate instituzional berri bat sortzen da, nolabaiteko prozesu konstituientearen bidez, arazo sozialeei hiritartasun lotura berrien bitartez erantzun emanaz. Baina lotura berri hauek espazioaren erabilera klasistarekin eskuz-esku garatu izanagatik, desoreka larri eta nabariak dituen eredua dugu.

Badirudi Erdigune/Periferia Politikagintza zentralistaren ezaugarri izateaz gain, Hirigintza Burgesaren Filosofia ere badela. Hori bai, behin zentruaz jabetuta, burgesak bigarren etxea kosta edo landan nahi du, Hiriko zarata, ke eta ezinegonetatik aparte.

Ondare Komunalen tradizio juridikoak, Udalerrien izate legalaren funtsetako bat izanik, herrien ondare naturalaren ustiakuntza kolektiboa azaltzen digu. Modu hauek idealizatu ezin diren arren, bertan iharduera sostenigarri eta eredugarriak topatzen ditugu, Hiri eredu berri baten definizioan mami handiko ekarpenak izan daitezkeenak. Izan ere, eredu berria gorpuzteko tresnak eskeintzen ditu tradizio juridiko komunalaren berrikuspenak. Gainera, egungo Natur-zaintza legediaren aurrekaritzat hartu behar da.

Bestaldetik eta bertzealdetik, oinezko eta motore gabeko ibilgailuen erabiltzaileen eskubideak bermatu behar ditu Garraio Politika argi batek. Ezinbestean, garraio eredua ezin delako automobilera murriztu. Ezta Abiadura Handiko trena potroengatik inposatzera.

Eskualdeen aukera Eremu Metropolitanoak gauzatzea da. Zementuari aurre hartuz, Eskualdeek beraiek, euren baso, zelai eta ibaien osasun eta osotasuna bideratzeko modua da, Natura behar bezela errealitate juridiko-politikoaren bitartez babesteko.

Txarangak: musika kalera!

(BERRIAn argitaratua)

Uda iritsi da eta harekin batera herritako jaiak, kale giroa eta, nola ez, txarangen garaia. Youtube-tik jirabira bat eman eta konturatu naiz nolako panorama aberatsa dugun txarangen inguruan. Zoritxarrez, ez naiz oso eskualde txarangazalean bizi –bidasoaldean- eta behin baino gehiagotan egon gara lagunekin hitz egiten hondarribiako jaietan somatzen dugun falta horretaz.

Txarangek egun nola zabaldu duten euren errepertorioa, horrek harritu nau gehien. Pop eta rock klasikoak entzuten dira maiz; dela Mickael Jackson-en popurria, edo Manu Chao-rena, la chica Ye-ye edo bestelako kantutegi zabala, euskal kantuen presentzia nabariarekin. Eta horretaz gozatzeko aukera ona asteartean hasi diren san ferminak!

Kaleak musikaz betetzea funtsezkoa da, bestak biziak eta alaigarriak egiteko. Kaleak hartu beharrean gaude, hemen gaudela berriz esan, eta etxeko sofan burges-txikituta nahi gaituzten guzti horiei gure irrintzi alaiak helarazi.

Mundu panoraman ez dago ia antzeko gauzarik. Soilik brasileko ihauteriaren zalapartekin eta agian balkanetako fanfarre horiekin aldera daitezke gurean txarangek daukaten indarra eta ohiartzuna.
Ikuspegi teknologikoago batetik bai, egiten dira bai Love Parade delakoak, Berlinen edo beste lekutan, jende asko eta asko bilduz teknoaren taupadetara. Baina bere hortan, eta analogikoki sortutako musikaren bidez, gure txarangak zaindu eta sustatu beharreko gauza dira, musikari ibiltarien alegrantzia habarrotsak.

Musikaren ikuspegitik zer esan daiteke? Ba gure kolektibotasuna bizitzeko eta bixitzeko funtzio ezin baliotsuagoa dutela, eta errepertorioak bere hortan nahiz eta agian ez horrenbesteko garrantziarik eduki, nabaria dela adaptatzen doala eta gure kultur tradizioaren berrikuspen bihurri eta alaia egiten dutela.
Kaleak soinuz eta burrunbadaz betetzea inolako dudarik gabe urte guztian pilatutako energia txarrak uxatzeko eta garbitzeko modua dira; kaleetaz berriz jabetzeko. Soinua bera sanjuan sua bailitzan, iskanbilak, dantzak eta alegrantziak gure hiri eta herriak berriz bizigarri egiten dituzte.
Bukatzeko, popurri sanferminero bat: Herriak parrandan bizi behar du. Beraz, hamaika txaranga bil gaitezen. Herriak duelako hitza, erabakia eta dantzarako gogoa. Horretaz, jo ta ke txaranga- musikariak funtzionari bihurtu arte, eta kañeroak, whisky botilak eta sagardo kupelak hustutzea lortu arte!

ortzadar berrien bila

gizakia, artea, euskara

edo artixta oteitzazale bat hizkuntzalariei kaka ematen

(aldez aurretik euskal hizkuntzalaritzari barkamena eskatuz).

Zer dakigu gizakiaz arteaz euskaraz?
Hor nonbait –gauzetan lehena hitza izan zen- gizakiari g bat jarri zitzaion izenaren aurrean, izakietatik bereiztuaz. SaGar hori hartuta, dela zutik jarri etsaien ikusteko, dela bi oinetan hasi ura bila joateko, edo dela suaren bitartez sukaldatzen hasita, gizakia agertu zen.

Printzipioz, etzeukan beste espezien artetik bereizteko zera berezirik. Areago: itxura batean ahula bakarkakoan, soilik talde-lanean zeuzkan gizakiak baliabideak ingurune mehatxukor bati aurre egiteko.

Dela otsoen ehiza teknikei erreparatzen, dela berezko klan txikietan bizitza arrunta antolatzen, dimentsio sozialak garrantzia berezia izan zuen hasieratik. Gizatalde abiatu ginen unetik hasten da gizakiaren gaurko bertsioa.

Eta bide horretan –bestela ezin- hizkuntza. Gai honetaz hausnartu izan dudanean, iruditu zait ez dagoela teoria oso finkorik, edo oraingoz ez dela sortu. Baina gaiaren inguruan idatzitako guztiak alde batera utzita (batzutan ezpaitakigu aurreritzi hutsak ez ote diren), nik uste Astarloak XIX. mendean ideia garrantzitsu bat plazaratu zuela: sustratu paranatural baten beharrezkotasuna. Hau da, gorputzetik berez -edo sortzen diren soinuak, onomatopeiak, eta abar.

Muga bat aurkitu beharrean gaude. Hau da; beste izakiek ere badituzte beraienak. Katu bati isatsa zapaltzen badiot kexu egingo du. Baita txakur batek ere. Tximino batek ere bere soinuak modu naturalean erabiliko ditu hau edo bestea adierazteko. Ez da hortaz deus asmatzea esatea gizakiok ere, DIMENTSIO KULTURAL BAT garatu aurretik, gure izate sakon eta naturaletik sortutako soinuak erabiliko genituela.

KULTURA MASKARA BAT DA. Geruza bat gu eta munduaren artean. Eta maskara-geruza hortan bide oso desberdinetatik eta jatorri oso desberdinetatik gauzak pilatzen joan gara. Maskara den heinean, gure mundu ikuskera baldintzatzen du, eta geruza den heinean gure gorputzaren-soinaren munduarekiko harremana. Izaki filtrodunak gara gizakiak, lozorrotuak. Gure kultur lozorroan izakia izkutatzen da, eta batezere instintu primarioak, gure alde biologikoena. Hezkuntzak, esperientziak eta inguruneak (ingurune afektiboa, gurasoena, lagunena, kultur eta herriarena) lozorro hori osatzen doaz. Baina lozorroaren barnean karakterra ere badago, gure kraterra: gure nortasunaren sumendia mugiarazten dituzten tentsio eta pultsioak, indarrak, garrak. Eta lurralde horretan teoria basatiak.

Teoria basatiak, Pola idazle argentinarraren arabera edo behintzat bere hizkeran emana, lirake ekintzara garamatzaten teoriak. Arriskutik eta beldurretik eraikitako teoriak. Beldurrak zizelkatutako banako edo taldekako teoria edo filosofia sistemak munduaren aurrean jarrera erasokor bat edukitzera eramaten gaituztenak. Hori bai: beldurra berezkoa dugu. Berezkoa dugu hazitze eta hezitze prozesuan, ni-aren eratze eta indibiduazio prozesuaren parte gisa. Baina beldurraren mundu horren aurrean hartzen dugun jarreraren arabera, gizakiak jo dezake sistema teoriko bat eraikitzera, erasoan oinarritutakoa, hain zuzen ere. Teoria basati bat, alegia.

Atzetik aurrera, eta berriz atzera. Harri zahar garaiko gizakiak mundu erasokor hori kanpoan zuen. Barrua elkarlanerako izango zen, oro har. Taldearen barrua, eta gero kanpoa. Arteak lagundu omen zuen harreman hori arrazionalizatzen eta zehazten, hau da, harreman hori elkarrizketa batetara eramaten. Nire ustean, kulturaren jaiotza zehazten du une horrek; hau da, gizakiok hizkuntzaren aurretiazko baldintza sortu genuen unea; gu hori eta kanpoko mundu horren arteko bereiztasuna, nola edo hala espresatu beharko zutena. Indibiduazioa, baina talde eran emana, hor nonbait.

Gu.gutasuna. Guaren inguruan hitz adarkatzeak egin daitezke, ez hizkuntzalari ametsek puztuta noski, baizik eta gehiago konputazioa eta artea egiten ariko bagina bezela.
Gu. Go. Bu. Bo. Bi.
Gu. Gogo. Buru. Biri.Boro. Kiri.
Gu. Gogor. Buru. Biribil.Borobil. Kiribil.

Eta hortik sortzen hasi gaitezke:
Gubil, gogobil, burubil, gogo-gogor, kiriborobiriburubil, …

Edota:
Ko. Ka / Ga. Go.

Koko. Kaka.
Gogo. Gaga.
Kokotea, kokotza, koko/gogo… (goikoa? goraka doana?)
Kaka, kaka zaharra, kaka berria… (behekoa? beheraka doana?)

Honela sortu behar izan zuen, halabeharrez, euskarak: jolas moduan. Estruktura oso oinarrizkoetatik mundua deskribatzen joan, barnekoa eta kanpokoa. Konstruktibismo moduko bat. Hitzekin jolastuaz, beste garai latzago batzuetan jolasa joko bihurtu den arte.

Baina gaur egun badaukagu oraindik ere poeten errepublika honetan jolas horren behar eta berri. Bertsolariak, poetak, edota tabernazulo batean hitzei buelta ematen gabiltzan laia-lariak.

Horretaz, zer dakigu gizakiaz? Ba gizakiak dakiguna zera da: hizkuntzak egin gaituela gizarte edo jendarte, lagunarte. Eta hizkuntzaren sorreraz esaten da Artearen jaiotzarekin harreman zuzenean eman zela. Eta artearen sorreraz ari garenean, zeinek ez ditu gogoan arte franko-kantauriarreko testigantzen mapak?

Beti gure burua txarresten ibili behar dugu. Gutxira eta txikira sentitzen. Euskaldun izateagatik atzerritar gure herrian. “Kaxeroen” konplexu eta irain haiek ez daude hain urruti.

Baina eta, gu haiek bagina? Edota behintzat, guk gure hizkuntza garatzeko bide propioaren testigantza zaharrak bagenitu gure hizkuntzan? Hau da, euskara balitz hizkuntzaren sorreraren garaiko testigantza filosofiko-praktikoak (hau da, sortze haren nolakotasuna), gordetzen dituen hizkuntza?

Edo bestela esanda (agian modu ertsiagoan) gure hizkuntzaren sustratu zaharrenak eta gure euskararen-hizkuntzaren matrixa edo erroa gure hizkuntzaren sorburuetaraino eramango baligu?
Orduan aurretik dugun lana uste genuena baino are garrantzitsuagoa, unibertsalagoa eta itzelagoa litzateke.

GOLA ZELAIAN - BAKEA LUR GAINEAN

HITZ PAISAIAK

HOTS. PAISAIA SONOROEN IRRATIA.

http://www.hots-radio.info/

saio berria entzungai.


HITZEZKO PAISAIAK: Harkaitz Cano, Oier Guillan, Arantxa Iturbe, Antton Erkizia

Samuel Butlerrek zion musika, literatura, arkitektura eta orokorrean gizakion sorkuntza oro dela, sortzen duenaren (auto)portreta. Literatura edo musika lan oro dela hortaz norberaren ispilu, norberaren izaeraren inprimazio modukoa. Logika horri jarraituz, gureak ez diren soinuak biltzen, erregistratzen edo gordetzen ditugunean ere nolabait gure entzumenak, entzukerak, islatzen ditugula pentsa behar genuke, eta modu horretan sortzen ditugula ustez neutroak diruditen baina benetan subjetibotasunez beteriko soinu paisaiak.

Gogoeta horrek bultzatuta, identitate-nortasun joku bat proposatu dugu: gure entzumenak biltzen dituzten soinuzko erretrato horiek gureak ez diren bertze hitzekin jantzi nahi izan ditugu; edo nahiago bada, gure autoportreta moduko horiek gainetik marrazteko eskatu diegu beste zenbaiti. Soinumapa artxibotik lau grabaketa aukeratu eta erdi-anonimoki lau idazleri eman dizkiegu, hain zuzen Harkaitz Cano, Oier Guillan, Arantxa Iturbe eta Antton Erkiziari (saioan agertzen diren ordenean), beraien entzumena, beren burua, hitzen bidez, ahots bidez gainean inprima dezaten. Soinu paisaien hitzezko ikusmira moduko batzuk, edo zuzenean entzuteko hitzezko paisaiak.

Diskoa totem gisa

Euskal musikariok oso sartua daukagu ideia hori. Hau da, musikariok diskoak egiten ditugu. 10 bat egun estudioan, 5 edo nahasketak egiten, masterizatzera bidali, eta 20 egun itxaron fabrikatik etortzea. Gero elkarrizketa, aurkezpen eta ingurumari guztiak.
Totem hori, azkenerako gure “sorkari” edo sorkuntza nolabait besteen eskuetatik pasarazten duena, nik uste dudan jartzen hasi beharko ginela. Dudan jarri, edo behintzat ikuspegiak zabaltzen hasi. Izan ere, musikariak garen heinean, non dago gure balioa? Kantu jakin eta zehatz batzuk sortu, modu ordenatuan grabatu eta haiek notarik-nota zuzenean eskeintzean?
Musika inprobisatuaren inguruko filosofiak bide berri bat zabaltzen digu. Hau da, zuzenekoaren balioa, gertutasun eta bapatekotasunarena. Momentuaren frexkotasunarena. Izan ere, nork ez ditu atsegin momentu horiek? Kontzertu batean musikariak gidoitik atera eta momentuan propio sortutako girabirak eskeintzen dizkigute, eta une hori errepikaezina -edo bihurtzen da.
Eta natorren gaira: gaur egun, euskal saresfera digitala zabaltzen doan neurrian, asko gara internet inguruan bizimodu bat egiten dugunak. Arte-tarte berria zabaltzen zaigu beraz: hau da, bapateko sorkuntzarena, eta batezere, hura modu zuzen eta bapatekoan zabaltzearena. Sorkuntza egin eta zabaltzea bata bestearen atzetik etorri baitaitezke.
Hortaz, diskoak totemak izateak ez du deus txarrik, baina betiere egungo baldintza kulturalak kontutan hartuta. Izan ere, bonbardaketa kultural-global baten erdian bizi gara. Amaigabeak dira musika-produktuak bizi garen munduan. Agian euskal musikariok hori egin behar dugu, gure lan egiteko moduak eta eskeintza-gaitasuna zabaldu.
“Mp3 belaunaldiaren” aurrean gaudelarik, gure sortze gaitasuna biderkatu behar dugu; kantu onak eginez bai, kalitatez grabatutakoak ere bai, baina baita egungo tresnak erabiliz bapateko sorkuntzak hedatzearen lan-ohitura barneratu. Eta “real-time” kultura honetan oso presente egon gure musikazaleen belarri, Itunes eta Ipod-etan: saio inprobisatuak, maketak, kantu zirriborroak, kantu prozesuak, soinu-giro artistikoak.
Urrutira joan gabe, Lain taldeak egindako Lor-en bertsio bat, “Zure doinua”, da euskal bideorik ikusiena interneten (bideokamara hartuta eta zelai batean bi kantariak daudela kitarra batekin). Eta adi datuari: 320.000 ikustaldi inguru ditu.
Azkenerako zer da kultura, ez bada orain eta hemen guztiak gure baitatik ulertzeko tresnen multzoa. Eta zer da euskal kultura, orain eta hemen guzti horiek euskaratik eta euskaraz ulertzeko daukagun tresna ez bada, hau da, gure atzoaren biharrerako gaurra.

DE ESPALDAS, GARBANZOS Y GUILLOTINAS

El de las espaldas grandes, Platón, ya planteó bien el esquema: que los hijos de los ricos estudien en el mundo de las ideas y adivinen el futuro creándolo, y que los hijos de currelas trabajen y vean la tele. Es el nuevo esquema universitario europeo con el plan Bolonia. El Estado-nación-cueva tiene sus límites, de todos modos.

Los irracional de los sentimientos quedará para mujeres y currelas, que serán cautivos de su mundo emocional: las novelas rosa y los partidos de la selección correspondiente al Estado-nación-cueva en cuestión. Lo racional será la razón de Estado, las lumbreras del pensamiento las llevarán los intelectuales orgánicos, y el Estado repartirá garbanzos para todos sus currantes en cantidades y calidades admirables. Benito Pérez Galdós, el garbancero por antonomasia -por aquello de escribir para comer-, como paradigma de clase social que merodea la Corte para su sustento. Y los discursos de otro gran garbancero, Cicerón, apodado así por su gran verruga de tamaño garbanzo, emitidos día y noche por los altavoces de Babilonia. (¿Hasta cuando seguireis conspirando, rebeldes sin causa?). Un poco de aristocracia mediática y a correr. Todo cuadra.

París. Esa gran ciudad. Los posmodernos en su ático en el centro, un poco ya fukuyamizados y hartos de que ocurran tantas cosas incomprensibles, pues empezando a rizomear con filosofías incomprensibles.

Nueva York. Los estadounidenses, tirándose al rollo más práctico, muy al negocio y la tecnología. Marketing, leadership y leathersheep, filosofía neocon y cienciología. El arte para blanquear dinero, un poco de mano ancha con los ricos que consuman drogas y los pequeños traficantes –negros,latinos- a pasar años en el talego por unas dosis de marihuana.

Londres. Los brits reubicándose –todavía- después de perder medio mundo después de la segunda guerra mundial. Si nos invitan vamos para Iraq, si sale Cameron, a pagar por las recetas, lo que quede del estado de bienestar a subasta, y luego si crece la inseguridad en los barrios altos, más policía.

Berlín. Atractivo turístico. Superpoder europeo. Un poco de tecnocracia para encarrilar bien las economías europeas, que no se produzca más leche de la debida, que la fruta no se produzca en demasía, pero luego todos a comprar al mercado Bio y a votar a los Verdes.

Madrid. Super-encéfalo superior. Succión de euros y Ebros hacia el centro, garbanzos para todos, pero ya que estamos, habladnos en cristiano que no entendemos otros idiomas y no nos da para traducciones simultaneas. La anorexia (política, cultural, económica, nacional) para los demás, y si va mal el negocio, echamos la culpa a las autonomías, y sobretodo a los “nacionalistas”. Y mandamos a la caballería, si fuera el caso.

Este sería un poco el cuadro general.

Y además:
Varias guerras abiertas: Iraq, la del petróleo, y Afganistán, la del gas. Luego otras guerras más encubiertas: Colombia, la de Palestina, la de Somalia…

Alguna que otra guerra fría: la de Irán con el mundo atómico.

Luego pequeños conflictos internos e inherentes a cada cueva. La de Euskal Herria, la de Córcega, alguna que otra escaramuza en los patios traseros de Rusia en el Cáucaso y de USA en América, y obviamente, la gran guerra por hacerse con los mercados africanos. En ocasiones veo conflictos étnicos.

Pero menos mal que va naciendo fuerte y salvaje un nuevo mundo.

El BIC (Brazil-India-China): los chinos con sus superproducciones cinematográficas, adaptando a su milenaria cultura –y por tanto preocupándose algo por el contenido- las últimas técnicas cinematográficas y visuales. Los indios a saco con el tema informático, y neo-ricos brotando como champiñones. Brazil –ese país que es mucho más grande que los USA pero por gracia de las proyecciones cartográficas parece más pequeño- vendiendo turismo, petróleo verde y carnaval.

Un mundo multipolar como proyecto, dicen. La unión de los pueblos caribeños y sudamericanos, el resurgimiento ruso, las nuevas potencias BIC-BIC-BIC, y bueno, al alter mundialismo en sus cuarteles de invierno.

También la Europa de los pueblos abriéndose caminos y tocando puertas: Escocia, Gales, Catalunya, Euskal Herria, Irlanda reunificada, Bretaña, Córcega, …

En general, cierta sensación de anestesia general con pequeñas escaramuzas de tipo protestante en las metrópolis (“No a la guerra”, cuando está lejos; todo nuestro apoyo a Palestina, pero lo del País Vasco no es guerra, es terrorismo; etcétera etcétera). Militantismo por twitter y facebook (¡A que encuentro a más de 400 millones de gilipollas dispuestos a regalar su intimidad a los neocons americanos!). El mundo de la informática e internet ciertamente como un full-monty global, una gran playa de nudistas donde los data-miners o mineros del dato ajeno afilan sus colmillos.

Luego la cristiana resignación: el bombardeo de productos de aquí, es el bombardeo de uranio empobrecido de allá. La super sonrisa del anuncio de teléfonos móviles y pantallas ultra planas de aquí es el super lagrimón y tristeza y suicidio de los que sacan allí el mineral, de los que producen allá el display.

El stress como algo congénito a la escala social y la injusticia sufrida, y los científicos buscando genes para todo. Esto de buscar en los genes viene a ser como cuando antes se buscaba al diablo en el grito del torturado. Este gen y aquel otro. Negando, de paso, lo ambiental de todo lo que nos rodea: es el ambiente, el ambientalismo, ciertamente, el gran olvidado en esta filosofía tan barata y post-post. Si surge la insurrección armada es porque hay un gen en Lacandona o Euskal Herria que los hace salvajes, no por los siglos de injusticias. Si te sale un cáncer de pulmón es por el gen ese que heredaste de tu tatarabuela, no por el humo de la fábrica que hay al lado de tu casa o el humo de los coches que te tragas cuando vas en bici. Si hay maltratadores no es -¿por qué iba a serlo?- por la cultura patriarcal y la educación patética en cuanto a roles y sexo en películas y formatos varios, que no sabe adaptar al hombre al decline de la figura del macho como algo común al globo. Todo está en los genes, hasta la revolución y el votar a Obama o a Bush.

Ah! Y en el caso del Arte, fácil arreglo. Los buenos a la portada del periódico de izquierdillas en su versión cultural. Para los demás guillotina. Olvido. Silencio. Muerte. Guillotina. (Que sirva también para todo tipo de militantes políticos y terroristas y otros tipos de bichos genéticamente deformes).

ALJAZEERAK BRITANIAR INPERIOAZ DOKUMENTALA

POEMA BILDUMATXO BAT

Poema. Errekak ta espetxeak

Errekak ezin dira

luzaroan

espetxeraturik eduki.




Ubeldurak ogibide.


Kontraesanak azaleratzen diren heinean

gehiago dira hauek izkutatzeko

erabilitako mertzenarioak.

Ubeldurak ogibide.





Lolaren zirkua

Lolaren zirkuan

epaileak gobernuaren lozorroan.




Dizdirak (gau paisaia)

1. Balkoira ateratzen naiz.

Hego haize bero bat dabil.

Kolore askotako argiak.

Moreak, urdinak, zuriak.

Berdeak, laranjak, gorriak.



Inguratzen nauen paisai ilunargi bat

ezkerraldetik eskuinaldera begiratzen dudan neurrian.

Mendi gainetan antenak bere argi gorriekin.

Aiako Harriaren soslaia iluntasunean.

Zubi bat bere farola altuekin badiaren barnekaldean.



Ur azalaren gainean arrastaka

argi zipristinak datoz Hendaiatik honuntza.

Uraren sakontasunerantz

luzatzen den

edifizio imaginario baten

beirateak.





Ameslarientzako

alfonbra zuri dizdiratsuak.

Edo soilik isladak gauaren hegian.


Txalupak han-hemenka.

Tarteka Hendaiako trenen intziriak.

Tarteka autoak.

Tarteka gora begiratzen dut.


Ta haizaren dantzak dena orrazten duela

loak hartzen nau zurekin debekatutako hirian.

Begiz asebetetzen nauen

paisai hontan

ez baitut mugarik ikusten.




2. Gaur historia irakaslea bost minutu berandu dator

ta jakinmin handiz nago, nere hiri debekatuaren historiaz

ihardungo

baitu.






Datak botatzen hasten da:


Historiaurrea: Giza aztarnak badiako hondartza batean. III. mendea kristo ondoren: Oiasso. Erromatar meatzeak Aiako Harrietan. Portu garrantzitsua Irun aldean. 670: Bale olio portuak Kantauriko kostaldean. XII. mendea: Nafar erreinuaren kostaldeko hiriguneak. Baztandik Donostiara Veilaz tenente nafarra. XIII. mendea: Gaztelar erregeak foru nafar bat eman Hondarribiari. Balea Hondarribiko armarrira. XIV. mendea: Gaztelar korregidorea Donostia, Oiartzun eta Hondarribiaren artean bitartekari. Jarraian alkaide bakarra hiruentzat. XVI. mendea: Nafarroaren gainbehera eta errrekonkista saioa. XVII-XVIII. Gudaldiak. XIX. Gudaldiak. Aduanak Bidasoara. XX. mendea: Gudaldi latza Guda Zibilean.


Halako hitzjarioak inpresio arraro bat uzten dit gorputzean

goizeko ordu hauetan. Gainera trena hartu behar dut. Trena

hartu behar dut. Eta nere artean diot: mende berri bakoitza

ez al da izango menderatzen jarraitzeko aitzakia berria?



3. Historian itxuak gailentzen direlako susmoa daukat.

Liburuetan baino nahiago baitut

begien aurrean daukadana

aurreritzirik gabe ikustea.

Begiz asebetetzen nauen

paisai hontan

ez baitut mugarik ikusten.


4. Balkoira ateratzen naiz.

Hego haize bero bat dabil.

Kolore askotako argiak.

Moreak, urdinak, zuriak.

Berdeak, laranjak, gorriak.

herriak badaki

Herriak badaki zer den sufritzea

herriak badaki zer den negar egitea

-hemen ere ikasi dugu-

Baina

irri ta dantza

ta esperantza

herri bat pirinioaren bi aldeetan
dantzan ta kantari

paella haundi bat
da
askatasuna

arroza ta barazkiak
ta
beste
lapikoan
babarrun txuri gorri ta beltzak

ta hortaz
portu, bortu eta bortüetan
uxoak dantzari

nurat joaiten zira zu?
errazu!!

BELARRITAKO BITXIDUNAREN NESKA

PINTURA IZAN ZEN GARAI BATEAN mundua erretratatzeko modu zuzenena. Aurrehistorian jendea paretak margotzen hasi zenetik, zeozer barne-mundutik kanpora ateratzen zen. Zaldiak eta bisonteak, hartzak, baita erleak ere, sexu organuen errepresentazioak, etabarrek, barneko mundu hura atera nahi zuten. Aipatu izan da haratagoko munduarekiko harreman bat islatzen zutela. adibidez, zaldiek beste bizitzarako bidean laguntzen zutela.

Gerora, pinturak beti bidea egin du giza-artean. Margotze horrek nolabait idazkeraren oinarriak ipini zituen.

Eta idatzia eta hizkia eta idazkera barne munduak paperera eramateko bide bihurtu ziren. Konplexutasuna betiere garatuz joan delarik, ez genuke ulertuko gure gaurko mundua barne-kanpo dialektika horretan errepresentazioaren ekarpen behinekoa gabe.

Biologia gara. Baina baita Kultura ere bai. Izaki biologiko kulturadunak. Etzait bururatzen bikoiztasun hori modu zehatzagoan islatuko duen kontzepturik.

Dialektikoki garatzen da gure bi alor eta atal hauen arteko borroka, garapena, harremana, elkar-eragina. Batzutan gure biologiak goia hartzen dio gure kulturari. Orduan jario kimiko oinarrizkoek hartzen dute gure jokabidearen lema.

Gosea, haserrea, tristezia, ... agian alaitasuna ere bai.

Jario kimiko oinarrizko horiek kontrolpean izatea oinarrizkoa zaigu. Tresna kulturalak behar ditugu, ez gure barneko animali eta instintu horien gatibu izateko.

Tresna horien artean asko daude funtsezkoak. Baina bi aipatuko ditut. ARNASA ETA AHOTSA.

Gure arnasa, hasiera batean oso maila biologikoan kokatu daitekeena, erabiltzen ikasten badugu gure gogoaren kontrolerako tresna gisa erabili dezakegu.

Berdin ahotsakin. Ahotsak asko laguntzen digu erregulatzen gure arimaren egoera.

BIOLOGIA ETA KULTURA DIOGU BERAZ.

Errepresentazioa. Materia.

Gure lehengai biologikoak: ura, hezurrak, begia, haragia, odola, burubideetako argiak....

Gure lehengai kulturalak: hitza, ahotsa, errepresentazioa, eskuen lanaren ondorenak....

Hausnar dezagun, hausnar dezagun......

Gora berbenak!

BERRIAn argitaratua martxoan, badirudi eztabaida pixkat piztu duela. Igande honetako BERRIAn erreportaia, igandekarian.

Bereziak izaten ziren berbenak herriko festetan. Harrituko zarete agian aldarri txiki honekin, baina hura zen gozada eta dantzarako gogoa!

Berbenek gure herrian izan duten garrantziaz uste dut ez dela nahikoa hitz egin. Zubi-lan garrantzitsua egin zuten: rock kulturaren zabalpena eta kantu ospetsuen euskaratzea, plazak dantzan jartzea, gure lehen moxkor-dantzariak girotzea.

Gertatu izan zait, ingelesezko rock kantu ezagun bat euskarazko bertsioagatik ezagutzen dudala, eta hori gure berbeneroei esker izan da. Nahikoa eskertu al diegu? Norbait akordatzen al da haiekin?

Tarteka gertatzen da: kantu bat bilatzen hasten zara, adibidez "euskal" hitza daramana. Eta bapatean Egan-en kantu bat agertzen zaizu, edo Minxoriak-ena. Kuriositateak zizta egin eta jaisten hasten zara. Kantua jarri eta giro oso bat etortzen zaizu burura: txoznak, jendea alaiki, jaia. Jaigiro liriko-alaigarri bat, ni behintzat hunkitzen nauena.

Hori bai: pixkat koxkortu ginenean, beste euskal musikaruntz edota atzerriko musikaruntz belarriak luzatuz, txozna-gunera iritsi eta, "berbena gaurkoan ere!", hura zen kexu nagusia. Errebeldia harek gustoko musika haratago bilatzera eraman gintuen, musika-haritik tiraka, lehenik hemen genuenari baina gero saltoa eginez anglosaxoi kulturako taldeetara, edota bestelako iturriak bilatuz.

Baina orain, perspektiba zabal batetik begiratuta, berbenek sozializazio eta euskalduntze lan haundia egin zutela aitortu beharra dago. Sozializazioa, rock musika eta musika berriak gizarteratu zituztelako. Eta euskalduntzea, askotan kantu propio edo bertsionatuen bitartez gurera ekarri zutelako atzerriko musika, eta euskaraz gainera. Lan handia egin zuten gure musika-kulturaren oinarriak jartzeko, eta geroko rock uholde guztia ezin da ulertu haiek gabe.

Gerora bai: Sutagar, Negu Gorriak, Delirium Tremens; maketa eta kaseten trukea institutuan; Red Hot Chilli Peppers, Faith No More, Nirvana; Londresera joandako lagunaren diskoak kopiatzen ibiltzen ginenekoak; Bad Religion, Fugazi, Public Enemy; guraso batek lagunduta gure lehen kontzertu handia (nirea Public Enemy-rena, La Casillan); Bap, M-ak, Hertzainak; gure lehen kontzertuak gaztetxetan.

Baina gure lehen-lehen esperientzia musikala ez al zen izan berbenen eskutik, herriko plazetan? Nirea bai behintzat. Hortaz, gora berbenak!

Gaur egun sortu da figura berria: dj "berbeneroa". Plaza askotan ikusiko dituzu irrati-formulako kantuak jartzen, edo tabernetan, edota ezkontzetan. Ondo dago, euskarazko musikari tartea eginez gero noski, baina orokorrean filosofia motz xamarra izaten dute.

Erronka garrantzitsu bat ikusten dut beraz: dantzan jarriko gaituen euskarazko musikari beharrezko atentzioa ematea, bai sortzaile bai entzuleen aldetik. Eta musika dantzagarri gaurkotuaz hitz egiten dut, inolako konplexurik gabe egingo dena egungo tekno-pop-dance-elektro-hiphop-rock nahasketa horretatik jaiotako mistura horren aurrean.

Ahotsa. Generoa. Musika (BERRIAko artikulua).

BERRIA - 2010 maiatzaren 6.ean

"A capella" atalean

XABI STRUBELL

Arreta handiz jarraitzen ari naiz Maialen Lujanbiok, Uxue Alberdik eta Ainhoa Agirreazaldegik (besteak beste) bertsolaritzaren inguruan abiatutako genero irakurketa eta hausnarketa. Euskal musikara etorrita, aspalditik eman izan dit atentzioa emakumearen ahotsaren (ahotsa, diskurtsoa, espazioa) falta horrek. Hortaz, segituan etortzen zait galdera: zein balio daude hedatuak euskal musikan neska bati zailago edo nekezago gerta dakion ibilbide bat hastea?

Estatistikari heltzekotan, ziur aski gehiago dira haur-gazte garaietan musikan hasten diren neskak mutilak baino, batez ere arlo «tradizionalean». Baina, heldutasunera iristean, gutxiago dira. Gutxiago dira gure taldeetan, gure aldizkarietan, gure disko azaletan.

Ez nuke nahi musikaren fenomenoa generizatu. Musika hizkuntza unibertsala da, eta, hortaz, denok bat gara hura entzun eta disfrutatzeko orduan. Baina badira, eta gure kontzertu eta festetan begia zabaltzea besterik ez dago, beharbada mutilei balio edo sentimenduen aldetik hurkoagoak zaizkien musika motak (rock gogorra?), baita beste norabidean ere, neskei oro har atseginagoak zaizkienak. Bad Sound Systemen kontzertuetan eta reggae-ragga musikaren inguruan sortu zait ideia hori. Hau da, musika dantzatzeko modukoagoak, beroagoak eta nolabait tropikalagoak daudenean uhinetan dantzan, emakumeek gehiago dantzatzeko joera dute. Neska-mutil guztiak gustura ibiltzen gara holakoetan, baina agian entusiasmoaren inguruko sentsazioa da.

Nik uste dut euskal musikan emakumearen ahotsak ez duela oraindik bere tokia erdietsi. Badauzkagu oso musikari erreferentzialak (Maddi Oihenart, Anari, Sorkun eta abar), baina falta da behetik gorako bultzada hori; hau da, egoera bat non edozein neskak bere burua musikan hasi eta jarraitzeko konfiantza, bideak eta erreferenteak izango dituen. Hezkuntza gaia ere bada, dudarik gabe.

Azkenik, ezin da alde batera utzi estilo musikalen inguruko hausnarketa. Rockak gure herrian izan duen pisua ez da izan debaldekoa; rock gogorrari balio jakin batzuk lotzen zaizkio. Baina aspaldi lehertu da estilo-aberastasuna gure herrian, bai mundu zabaletik iristen zaizkigun olatu berriekin, bai gure herrian bertan zabaldu den panorama estilistikoarekin. Agian garaia da gai horiek guztiak mahai gainean jartzeko, eta gure kulturgintzan irizpide komunikatibo-kulturalen araberako analisiak hedatzeko: publiko motak, egoera musikalak, kultur-balioak eta dimentsio estetikoak, dela genero edota bestelako irizpideak aintzat hartuz.


Ahotsa. Generoa. Musika
http://paperekoa.berria.info/plaza/2010-05-06/042/006/Ahotsa._Generoa._Musika.htm

EUSKAL HERRIAK

Kristiane Etxaluz-ek esana (igandeko GARAn).

Beharbada EUSKAL HERRIA baino EUSKAL HERRIAK kontzeptua plurala dela, egokiagoa. Aberastasunetik, diferentziatik, aniztasunetik, historiatik, euskalkietatik, bide propio eta bateratzaileetatik...

Eta garai batean buruan bueltaka nuen kontzeptua plazaratu du: PAISES VASCOS, paises bajos edo neederlands gisakoa. EUSKAL HERRIAK.

Garai batean gure kantagintzan indarrean zegoen kontzeptua, agian: zazpi euskal herriek bat egin dezagun...

AT VERSARIS - katalandar RAPa

EUSKARAZ BIZI NAHI DUT

Euskaraz bizi nahi dut from Kontseilua on Vimeo.

LEHENENGO KOMUNISTEN BILA ETORRI ZIREN......

M.I.A, Born Free from ROMAIN-GAVRAS on Vimeo.

First they came for the Communists,
- but I was not a communist so I did not speak out.
Then they came for the Socialists and the Trade Unionists,
- but I was neither, so I did not speak out.
Then they came for the Jews,
- but I was not a Jew so I did not speak out.
And when they came for me, there was no one left to speak out for me.

....................

dem come for de rasta and you say nothing
dem come from the Muslims you say nothing
dem come for the anti-globalist you say nothing
dem even come for the liberals and you say nothing
dem come for you and will speak for you? who will speak for you, who ?

Lehenengoa iristeaz

Berrian irakurri dut:

Oh Eun-Sun korearrak iritsi du Annapurnako gailurra
Horrenbestez, 14 zortzimilakoak igo dituen lehen emakumea da. Edurne Pasaban tolosarrak helburu bera zuen, baina korearrak hartu dio aurrea.


Bere garaian errespetu haundia zitzaion mendiari. Etxian badakigu zer den senideak galtzea bertan, ta mendiko kultura hura, behintzat bere hastapanetan 70-80 urteetan, oso zen zintzoa eta eskuzabala, baina argia erebai. Argia buruarekin egiten zelako.

Kirol kultura zatar hau, gaur egunekoa, mendira eramateak arrisku haundiak ditu. Lehenik eta behin lehia ez delako besteekin, bakoitza bere buruarekin baizik. Bakoitza bere buruarekin eta bere mendi-lagunekin batera naturaren haunditasunaren aurrean.

Orain, eztabaidak-eztabaida, dela mendigoizale korear emakumeak igoaldi bat ez duela oso demostratua, edo dena-delako beste ingurumariak, niri sentsazio bat etorri zait. Eta poza sentitu dut Edurne Pasabanegatik. Poza batezere gauzak lasaiago egiteko aukera daukalako, hainbeste obsesionatu gabe,eta bera eta mendiaren arteko harreman sakon eta basati horretan distortsionagarriak diren elementu sekundariorik gabe.

Seguro egingo dituela 14ak. Baina axola ahal du lehena izatea?

"mendigoizale ona bizirik dagoena da" esan zuen duela gutxi felipe uriartek.

aguas de março

É pau é pedra
É o fim do caminho
É um resto de toco
É um pouco sozinho...

É um caco de vidro
É a vida é o sol
É a noite é a morte
É um laço é o anzol...

É peroba do campo
É o nó da madeira
Caingá, Candeia
É o matita-pereira...

É madeira de vento
Tombo da ribanceira
É um mistério profundo
É o queira ou não queira...

É o vento ventando
É o fim da ladeira
É a viga é o vão
Festa da Cumeeira...

É a chuva chovendo
É conversa ribeira
Das águas de março
É o fim da canseira...

É o pé é o chão
É a marcha estradeira
Passarinho na mão
Pedra de atiradeira...

É uma ave no céu
É uma ave no chão
É um regato é uma fonte
É um pedaço de pão...

É o fundo do poço
É o fim do caminho
No rosto um desgosto
É um pouco sozinho...

É um estrepe é um prego
É uma ponta é um ponto
É um pingo pingando
É uma conta é um conto...

É um peixe é um gesto
É uma prata brilhando
É a luz da manhã
É o tijolo chegando...

É a lenha é o dia
É o fim da picada
É a garrafa de cana
Estilhaço na estrada...

É o projeto da casa
É o corpo na cama
É o carro enguiçado
É a lama é a lama...

É um passo é uma ponte
É um sapo é uma rã
É um resto de mato
Na luz da manhã...

São as águas de março
Fechando o verão
E a promessa de vida
No teu coração...

É uma cobra é um pau
É João é José
É um espinho na mão
É um corte no pé...

São as águas de março
Fechando o verão
É a promessa de vida
No teu coração...

É pau é pedra
É o fim do caminho
É um resto de toco
É um pouco sozinho...

É um passo é uma ponte
É um sapo é uma rã
É um belo horizonte
É uma febre terçã...

São as águas de março
Fechando o verão
É a promessa de vida
No teu coração...
-Pau, -Edra, -Im, -Inho
-Esto, -Oco, -Ouco, -Inho
-Aco, -Idro, -Ida, -Ol
-Oite, -Orte, -Aço, -Zol...

São as águas de março
Fechando o verão
É a promessa de vida
No teu coração...

mugarrijasotzaileak

mugarriak eta mugarrijasotzaileak.

nekea_kemena_ahalmena. mendian gora doan bidean.

mugarrijasotzaileak....

ez da erraxa,

ez da erraxa inorentzat.

amets baten xerka

xedera guztik laxatzeko.....

xenderan abiatzeko......

-aurrera,aurrera-aurrera-

mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
sssssssssshhhhhhhhhh
aaaaa
eeeee
iiiiiiiii
oo

uuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu

Udaberri egunaren karietara

Udaberri egunaren karietara

haize goxo bat

epela

xamurra

otzana


Mara-mara goaz etorkizunerantz

mara-mara

polliki-polliki

dudarik ez dut

aurkitu zaitut


mikro-makro guztiak argitasunez jantziak

gure hariak berriz harilkatzen

gure hariak

gure memoriak

gure leihoak

gure ispiluak

gure ispilu-leihoak


begi biluziak

begi gorriak

(zoriontasun malkoren bat ere bai)

abaildu abaildu abaildu


udaberri asko aurretik

ta

negu asko atzean utzita


arin

otzan

goxo

epel


(kretako gorriz jantzitako egunak)

epeletik abitu gera

mara-mara..............

HEXSTATIC agian munduko video-jockey onena

EIBERKO UDALETXIAN BANDERA TRIKOLOR

ZUEKIN ASKATU NAHI DUGU - EGUNKARIA LIBRE

EGUNKARIA LIBRE

DIZDIRAK gau paisaia

Balkoira ateratzen naiz.

Hego haize bero bat dabil.

Kolore askotako argiak.

Moreak, urdinak, zuriak.

Berdeak, laranjak, gorriak.



Inguratzen nauen paisai ilunargi bat

ezkerraldetik eskuinaldera begiratzen dudan neurrian.

Mendi gainetan antenak bere argi gorriekin.

Aiako Harriaren soslaia iluntasunean.

Zubi bat bere farola altuekin badiaren barnekaldean.



Ur azalaren gainean arrastaka

argi zipristinak datoz Hendaiatik honuntza.

Uraren sakontasunerantz

luzatzen den

edifizio imaginario baten

beirateak.





Ameslarientzako

alfonbra zuri dizdiratsuak.

Edo soilik isladak gauaren hegian.


Txalupak han-hemenka.

Tarteka Hendaiako trenen intziriak.

Tarteka autoak.

Tarteka gora begiratzen dut.


Ta haizaren dantzak dena orrazten duela

loak hartzen nau zurekin debekatutako hirian.

Begiz asebetetzen nauen

paisai hontan

ez baitut mugarik ikusten.

Voyage dans l´alterite

Cest ma voyage dans l´alterite.

Ça le fait, Ça le fait.

Cest ma voyage dans l´alterite.

Chez tua est chez mua.

Chez mua est chez tua.

Ça le fait.

Ça le fait.

Cest ma voyage dans l´alterite.

Cest Cest Cest Cest ma voyage dans l´alterite.NOTREvoyage dans l´alterite.NOTRE voyage dans l´alterite. NOTREvoyage dans l´alterite.

eutsi

DON´T STOP THE MUSIC

EUSKAL HERRIA ZUZENEAN festibaletik bidalia

EUSKAL HERRIA ZUZENEAN - ELKARTASUNA!!!!!


Astearte honetan, martxoaren 30ean, polizia operazio berri bat iragan bat Euskal-Herrian.
8 gazteren etxeak miatuak izan dira, hauetarik bat Euskal Herria Zuzenean elkarteko langile bat delarik. Goizean berantago, polizia EHZek Hazparnen dituen bulegoetara joan da, festibala eta urtean zehar hainbat gertakari antolatzeko beharrezkoa duen material informatikoa hartuz.
EHZ, ikusgarrigintza, sensibilizazio eta tokiko garapen arloetan lan egiten duen elkartea da. Urtero, sentikortasun desberdinetako milaka pertsona gira, ehunka laguntzaile, eta hamarka partaide proiektu honen inguruan elkartzeko.

Mozio hau izenpetuz:
1) Ez dugu ekintza honen zilegitasunean sinesten.
2) EHZ elkarteari gure sustengu osoa ekartzen dioagula berriz baieztatzen dugu.
3) EHZ elkartearekin lan egiten segitzeko asmoa dugu.
4) Materialaren itzultzea eskatzen dugu.

Izena:
Deitura:
Funtzioa:
Izenpedura:


JEITSI HEMEN:

http://www.archive.org/details/EhMozioa

INFO GEHIAGO:

http://www.ehz-festibala.com/

http://www.kazeta.info/euskalherria/sarekada-salatzeko-xede-ehzk-plazaratu-mozioneak-lehen-atxikimenduak-jaso-ditu


Ondoko lerrotan lehen sinatzaileen zerrenda eskeintzen dizue kazeta.infok:

Hautetsiak:
M. Borotra ( Miarritzeko auzapeza)
M. Poueyts (Atabal-eko lehendakaria; Miarritzeko Herriko Etxea)
M. Philippe Etchepare (Maire Heleta)
M. Bibens Olivier (Heletako hautetsia)
M.Jacques Pedehonta (kontseilari nagusia)
M. Jean Michel Galant (Azkarateko auzapeza)
M.Frantxoa Dascon (Idauzeko auzapez ohia)
M.Patxi Arotcarena (Hazparneko Herriko Etxea)
M.Haritschelhar (Hazparneko Herriko Etxea)

Erakundeak:
Euskal Kultur Erakundea
Seaska
EHLG (Mixel Berhocoirigoin eta Maryse Cachenaut)
Kanaldude
Eusaldun Gazteria
Inguma
Atabal aretoa

Artistak:
Fermin Muguruza
Bertrand Cantat
J Paul Roy
Serge Teyssot-Gay
Denis Barthe
Berri Txarrak
Missil
Willis Drummond
The Sparteens
Anari
Sorotan Babies
Elisa do Brasil
Deabruak Teilatuetan
Islaia
Kilikolo zirkoa
Ubeda Anaiak
Bide Ertzean

Bertsolariak:
Maialen Arzallus
Amets Arzallus
Ekhi Erramundegi
Odeo Barroso
Mizel Mateo

HAU MAITASUN DEKLARAZIO BAT DA

BI HAUNDI.
BI ARROKA HAUNDI.
BIOI.

(BIDE BATEZ, ASTEBURUA ANDER LIPUS-EKIN ZUBEROAN EGON GERA. PERFORMANTZ BAT EGITEN GABILTZA, LIPUS, MIREN GAZTAÑAGA ETA HIRUOK. LIPUS EUSKAL ANTZERKIAREN MUNSTROA DA!!)

REMIX KULTURA adibide bat

MATISSE da kuadroaren egilea.

ODALISQUE izenburua.

Hausnarketaren bat? Komentarioaren bat?

Remix kultura aurrera!

GOSE

AZKEN URTETAKO EUSKAL BIDEOKLIP ONENA NIRE USTEZ

I will rise - altxatuko naiz

ONGIETORRIA UDABERRIARIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII

UDABERRIA IRITSI DA

GORA UDABERRI BERRIA

BIZIPOZA

ARNAS BERRIA

SENSUALITATEA

TROPIKALISMOAAAAAA

EUSKALHERRIA TROPIKALAAAAAAAA

VIDEOPHONE remix by dj-ura

EROMENAREN ATARIKO MILAKA ARGAZKI

REMIXIN remix leihaketa

REMIXIN webgune bat da remixari dedikatua.

HAWKE taldeak abiatu du leihaketa berri bat, eta animau naiz remix bat egitera.

Pasatu entzutera, eta halako batean, bozkatu onena.

http://www.remixin.com/contest/380/vote


nola bozkatu: behin erregistratuta, kanturaino joan eta gezi batzuk daude gora ta behera. kantuaren ezkerrean. klik egin ta kitto.

EUSKARA EDO EZKARA

EUSKARA JENDEA liburuak derrigorrezko behar luke gure irakurgaien artean. XAMAR idazleak idatzia da duela urte batzuk.

hemen audioa liburuaren inguruan.
http://www.euskomedia.org/MusicGaler/000717.mp3

LIBURUAK daukan balorerik haundiena lekukotasunak biltzean datza. XVII.ean Nafarroa hegoaldean euskara hitzegiten zela badakigu, baina are garrantzia haundiagoa hartzen du ideia horrek bertako hiztunen hitzak jasotzen baditugu. Dela euskararen inguruko jarrera ofizialen kontra (apez euskaldunaren beharra, irakasle batena, auzi zibilak...), dela bizibeharraren agerkarietan, euskara nafarroakoa da, eta Nafarroa euskararena.

Ehundaka urtetako errepresio linguistiko estrukturala (politikoa, juridikoa, baita klasista eta soziala ere ...) legeztatu nahi dutenek jai dute. Galdu bazen -zonalde jakin batzutan- etorriko da atzera, eta euskal hiztun bakar bat dagoen leku hortaraino eraman behar da herriaren indarra eta babesa.

Tafalla, Lizarra, Erronkari..... euskararen lurralde XVII. mendean.

Aurrera herria eta aurrera euskara.

BANKSY

BANKSY
BANKSY
BANKSY

BANKSY-RI OMENALDI BAT EGIN DIOT SESIO HONEKIN.

"KALE-ARTEA EHUNKA URTETAN IRAUTEKO EGINA DAGO"

Homage To Banksy by Mj_Ura on Mixcloud

STRANGER THAN FICTION

BAtzuTAN errealitatea FIKZIOAZ estaltzen da.

Irakurtzen nago egun hauetan PIERRE VILAR-en lana kataluniaren inguruan.

Zer da nazioa? Zer da estatua?

Zeintzuk dira nazioaren oinarriak historikoki?

Pierre Vilar-ek garrantzia haundia ematen dio dimentsio ekonomikoari, marxismotik asko edan duen ikerlari gisa.

Noski, badira beste eskola batzuk NAZIOA teorizatzeko orduan, eta Vilar-ek ez ditu ukatzen.

Azkenerako, NAZIOA kategoria historiko bat da, protagonista desberdinen ahotan eta haien estrategietan esanahi, edukin eta balore estrategiko desberdinak hartzen dituena.

Eta Pierre Vilar-ek, ikuspegi orokorzale batetik (hau da, historiografia-eskola eta testuinguru desberdinak kontutan hartuz) , saiatzen da esaten Marx eta Engels-ek etziotela inondik ere balorea ukatu gertakari nazionalari, baina hori bai, historiaren motoretzat (hau da, gizakia eta naturaren arteko harreman dialektikoak eta bizibaldintzen hobekuntzaren bidean) harreman sozioekonomikoak jarri zituzten. "Klase borroka" hortaz ardatz, baina ukatu gabe gerora ere nazioen edo bestelako gizataldeen artean borroka zelaiak daudenik.

Hau da, langileak "ez dauka naziorik" (internazionala da bere kondizioa eta egoera), baina soilik klase aintzindari eta boteredun bihurtzen den arte. Orduan loratuko litzake berriz -nik ulertu dudanaren arabera- dimentsio nazionala, langilegoak bere testuinguru politiko jakinean boterea eskuratzean.

Hartara, Euskal Herria nazioa da. Hona hemen adabaki batzuk, han-hemenka jasoak. Barkatu, baina erderetan daude. Jarraituko dut adabaki bilaketan, euskaraz testu ugari baitaude.


DIMENTSIO SOZIO-EKONOMIKOA.

Miguel Sanz y los plátanos canarios / Jose Mari Esparza:

La Economía y el Comercio de Navarra ha estado siempre, y sigue estando, totalmente ligados al resto de Euskal Herria. Infinitamente más, señor Sanz, que a Canarias, Cantabria o Badajoz. Eso lo ve un tonto. Ya a mediados del siglo XVI nos decía Garibay que Navarra exportaba trigo sobre todo a Guipúzcoa “por la hermandad que ambas naciones siempre tienen”. La hermandad continuaba siglos después en las cuatro “provincias exentas”, celosas de sus fronteras aduaneras hasta el extremo que una Real Orden de 1779, calificó de “extranjeros” los frutos y géneros de Navarra y Vascongadas, y gravados por lo tanto con un 15%. El profesor Rodríguez Garraza afirma que esos años el comercio de Navarra estaba fundamentalmente orientado a las Vascongadas, con un 62,3%; luego a Francia con un 37,2%. “Llama la atención la ausencia casi total de productos españoles” dice Rodríguez Garraza, pues sólo se importaban el 0,5% del total.

DIMENTSIO POLITIKO-INSTITUZIONALA.

La tradición vasco-navarra / Luis Aranberri 'Amatiño'

Es a partir de 1793 cuando las diputaciones que venían juntándose "desde tiempo inmemorial" para tratar asuntos de interés común, deciden sistematizar sus relaciones en unas conferencias anuales para acordar cuestiones de índole comercial, industrial, fiscal y judicial, así como para fijar una estrategia conjunta en defensa de los fueros.
(...)
Probablemente, fue en 1888 la última vez que las diputaciones de Álava, Bizkaia, Gipuzkoa y Navarra se reunieron conjuntamente bajo el Árbol de Gernika.


DIMENTSIO LINGUISTIKOA:

La tradición vasco-navarra / Luis Aranberri 'Amatiño'

(...) en las Conferencias de 1813, reunidas en Tolosa, se acordó que "los jueces sean naturales de las mismas provincias, porque el carácter, la educación, la lengua, las leyes, usos y costumbres de sus habitantes son muy particulares y no bien conocidos, si no es de sus mismos naturales, circunstancia que facilitará enterarse más pronto de las causas y fallarlas con más conocimiento". Asimismo, en las Conferencias de 1857, reunidas en Vitoria, se comunicó a la reina Isabel II que, en contra de cuanto disponía una ley del correspondiente ministerio español, "el nombramiento de los maestros incumbe al país, ya que deben poseer el idioma vascongado y ha sido siempre atribución de la Administración foral.

Remix kultura - Berria-n argitaratua

Ez dakit badakizuen baina Berria-n idazten ari naiz hilabetean behin. 3. astean izan ohi da.

Hona hemen idatzi dudan bigarrena.

REMIX KULTURA

“Remix kultura” mundu mailako kultur panoraman indartzen ari den kultura aske, partekatu eta unibertsalaren etiketa edo abizena izan liteke, Lawrence Lessig pentsalariari jarraitzen badiogu. Hau da: kulturak libre behar du izan, denona, eta artistek eskura izan behar dute edozein artelan hartu eta hori eratortzeko, aldatzeko, berrinterpretatzeko eskubidea.

Ez bakarrik hori. Kultura librea bada, sortzaileei ezezik kontsumitzaileei ere libre zabaldu behar zaie kultura. Beste eztabaida bat da, eta behar beharrezkoa gainera, nola artista edo sortzaileak jaso dezakeen atzera jendartearen errekonozimendua, lan-saria, bere lanaren bueltako balioa.

Remixaren kultura honetan saltsan dabiltzan disko-jartzaileetaz ari nintzen aurrekoan, eta Euskal Herrira etorrita, gure ondare musikala zabala dela esan beharra dago. Lehengaia ez da falta, beraz. Badaude trikitixa grabazioak 1930. urtetik aurrera, eta zer esanik ez 1960tik aurrera, diskoak eta soinua grabatzea orokortu zirenean.

Halabaina, disko-jartzailearen kulturak bide labur xamarra egin du gurean. Hori bai: noizbait sortu beharko da belaunaldi bat gure soinu-ondarea erremixatuz euskal musika berria sortuko duena.

Ez gara zerotik hasten: Negu Gorriak, Javi Pez edo Selektah Kolektiboa-k sanplerraren, looparen eta nahasketaren kultura abiatu zuten gurean, eta gaur egunera etorrita, Basanabasa, Bad Sound System edota dj Makala oso gauza interesgarriak egiten ari dira bide honetatik.

Sekulako zirrara eragiten dit niri, adibidez, Telesforo Monzon-en hitzak Bad Sound System-en kantu batean aurkitzea, edo Maurixiaren irrintziak Basanabasa-ren erremixetan. Makala ere antzeko bideetatik dabil: gurea den tradizio musikala beste tradizioekin nahastu, birpentsatu, berregin.

Baina, orduan zer? Identitateen uholdean galdu? Simulakroaren gizartean barreiatu?
Ur-jasa globalean ito? Bakoitzak bere hautua egingo du, baina nik sortzaile gisa argi daukat euskara dela nire espazio-untzia sortzerako orduan. Izan ere, herri batek beretik emanaz soilik egiten dio benetazko ekarpena kultura globalari.

LEHERTZEKO GARAIA

Malko garratzen urte latzak
iluntasun ezaguna oinazez neurtua
etsipen beltzak odola
borborka irakin artean
eta begiak ia errautsa
irudi anbarrei
azkar atxikitzen zaizkie:

Suzko atzamarrak bezala nere
jendearen bakean
harriak bezala ume beltz baten
hazkundearen gainean
labainak bezala nere herriaren
itxaropenean
heriotza bezala nere bizitzeko
eskubidearen gainean

Eta horrela
odolaren zina egiten da
eta horrela neuk nozitu
jaiki eta oihu egiten dut:

Nere herria!
Lehertzeko garaia da,
bota zure zama,
zure haragi ustela,
zure irrifar okertua,
zure suzko begirada,
zure malko garratzak,
zure landatze morroiaren urteak!

Harri koxkor eta lehorte
eta zimiko eta ekaitzak
igitaitu egiten dituzun artean.

Lehertzeko sasoia, ene herria!
Zure etsaiaz libratu!!

Loto lorea lohitzunetik sortzen

"Loto-lorea lohitzunetik sortzen" edo Lotus flower emerging from dust DJ URA bezela egindako sesio bat da.

Gure herria ere lokatz eta lohitzunetik birsortzen ari den honetan....

Lotus Flower Emerging From Dust by Mj_Ura on Mixcloud

BRIAN CURRIN ORERETAN

Brian Currin (1) from Oarsoaldeko Hitza on Vimeo.